Hemiranphus unifasciatus Nob.

Camilli Ranzani, 1942, DE NONNULLIS NOVIS SPECIEBUS PISCIUM OPUSCULUM TERTIUM., Novi Commentarii Academiae Scientiarum Instituti Bononiensis, l: EX TYPOGRAPHAEO EMYGDII AB ULMO., pp. 309-334 : 321-331

Hemiranphus unifasciatus Nob.

Tab. XXV. fig. 1, 2, 3, 4.

Caput exiguum ita compressum, ut trigonum sit, mentum angulatum, gula pariter angulata. Frons plana, declivis, idem dicito de vertice, atque de occipite; maxilla superior brevissima, depressa, apice obtuso, inferior figura ac longitudine superiori fere omnino similis, ejusdem pars extrema aucta appendice ensiformi, longissíma, canaliculata; dentes minimi, arcua - 7 J tim dispositi in margine maxillarum. Nares mediocres, nonnihil oblongae oculis propiores, quam apici maxillae superioris. Oculi magni, margine fere circulari. Operculi branchiarum magni, laeves, margine posteriori vix sinuoso. Longitudo trunci et ejusdem altitudinem immediate post pinnas pectorales, eandem proportionem comparationemque habet quam habet XXXVI cum VIII, longitude trunci est plus quam nonupla erassitie; maximae ejusdem immediate post pinnas pectorales (1) dorsum convexum; pectus et abdomen angulata; linea lateralis fere rectilinea, pectori, atque abdomini proxima; pinnae pectorales figura quadrilatera lateribus inaequalibus inaequalibus š; latus superìus quadruplo majus latere basis; pinnae istae radiis duodecim fulciuntur; radius primus osseus, reliqui fere cartilaginei, ac flexiles. Pinnae ventrales exiguae sexradiatae radiis subaea admodum qualibus. Pinna dorsalis a capite remota, mediocris, radiis quatuordecim munita; horum anteriores aliquanto longiores sunt posterioribus; pinna analis figura similis dorsali, radiis quindecim, sed nonnihil brevior; ultimus radius utriusque aeque distat a cauda. Pinna caudalis mediocris, constans radiis decem, et octo, profunde biloba, lobus superior brevior altero. Squamae laterum trunci (1) mediocres, caducae; margo posterior ipsarum est rotundatus; anterior autem fere trilobus. Squamae, quibus insidet linea lateralis, in parte exteriore aucta sunt tubulo pervio(2). Color frontis, verticis, occipitis, gutturis fuac media scus colore argenteo nitent genae et linea ventris; truncus fuscus, atque distinctus fascia albido-argentea quae per latera ejusdem excurrit usque ad basim pinnae caudalis; pinnae omnes fuscescentes. Hab. in mari brasiliensi.

depressa,

ac

Hemiramphus iste ab aliis differt colorum dispositione, nec non aut brevitate maxillae superioris, aut pinnarum situ, figura, ac magnitudine, aut etiam numero radiornm quibus ipsae fulciuntur. Utrum sit varietas Hemiramphi marginati Cuv., delinire baud possum, ipse enim piscem non descripsit; et quae Lacepedius de Esoce Gambarur ejusque varietate exposuit ad dubium tollendum minime sufficiunt: certe non est Esox marginatus Forskalii, quem Arabi Gambarar appellant: etenim linea lateralis ejusdem a capite ad pinnas ventrales margines abdominis constituit; dein elevatur, et oblique decurrit infra corporis medium. finitur sub apice pinnae dorsalis

Mensurae.

Linnaeus piscem illum quem brasilienses Guacari appellant prime Accipenserum deinde in Loricariarum numerum retulit, ipsique nemen posuit Loricarıae Plecostomi Kleinius eun - dem piscem Truttis, idest Salmonibus Linnaei annumeravit. Gronovius et ipse retulit Guacari brasiliensium in pisces illos, quos Linnaeus Loricarias dixit, sed genus istud Plecestomi nemine vocavit. Lacepedius animadvertens Loricariam Plecostomum Linnaei idest Guacari a reliquis Lericariis ejusdem discrepare eo quod gerat in derso duas pinnas, reliqua vero una tantum pinna dorsali instructa sint, sibi persuasit Guacarı brasiliensium a Lericariis esse sejungendum, atque in novum genus retulit, qued Hypostomi nomine signavit. Georgius Cuvierius, quem secuti sunt Schınzius, atque Boryus a Sancto Vincentio Leiicariorum genus partitus est in duo subgenera, quorum primum cemplectitur Lericarias vere tales, eas nempe, quibus unica est pinna dorsalis. In his margines veli labialis sunt multis tentaculis aucti, et reliqua superficies ejusdem veli nonnumquam est viliosa venter autem lamtnis tegitur; intestina neque sunt exilia, neque admedum longa. Subgenus alterum nihil differt a genere, quod Lacepedius Hypostomum vocavit Ipsius dorsum gerit duas pinnas, ejusdem velum labiale est tantummodo papillosum et nonnisi unum tentaculum habct prope angulos oris; venter antem nudus est, et intestina longissima sunt, ac fere filiformia. Wiegmannus, Naumannus, Okenius, Voigtus nullam mentionem fecerunt generis Hypostomi ac proinde credi potest, ipsos hoc genus funditus repudiasse. E contrario Cloquetius, atque Agassizius ipsum probavere, ac satis firmo fundamento niti judicarunt. Lacepedio una tantum species hujus generis innotuit, quam Hypostomum Guacari appellavit. Agassizius reperit aliam speciem in museo monachiensi exsiccatam, atque farctam, quae cum tentaculis prorsus careat, propterea etentaculatam dixit. Species ista differt etiam ab Hypostomo Guacari eo quodejusdem pinna dorsalis anterior radiis duodecim sustineatur qui in Guacari sunt tantummodo octo. Tabula septima piscium magni operis, cui titulus: Voyage dans l’ Amerique ineridionale par Alcide d’ Orbigny exhibet figuras trium novorum hypostomorum, nempe Hyp. Itacua, Hyp. Commersonii Hyp. Cirrhosi. Hi omnes in utroque angalo oris habent tentaculum hand breve atque pinnam dorsalem octoradiatam. Nuperrime accepi e Stephano Moricando genevensi eximii historiae naturalis cultore Hypostomum siccum, atque farctum, qui quamvis forma corporis similis sit Hypostomo etentaculato Agassızii, in notis nonnullis tamen adeo ab ipso discrepat, ut satis credam esse novam speciem, quae cum prope angulos oris gerat tentaculum breve, idcirca a me appellatur Hypostomus brevitentaculatus.

Hujus caput est magnum clypeo osseo obtectum in laminas poligonas partito; hujus margo posterior sinuosus; margo anterior rostri rotundatus; pars media ejusdem rostri nonnihil convexa, latera admodum declivia. Frons plana, anterius in angulum acutum desinens, ac mediocriter inclinata, vertex planus posterius in angulum acutum desinens; pars media occipitis carinata; genae, ac tempora admodum declivia; oris apertura inferior, tantummodo in utroque latere uniangulata, prope angulum situm est tentaculum breve quidem sed satis conspicuum, ac basi nonnihil compressa; guttur vestitum cuti dura, ac quasi coriacea, cujus superficies aspera est tuberculis exiguis polygouis Dentes lougiusculi, inaequales, apice recurvato in plures series proximas dispositi; foramina narium oculis viciniora quam apici rostri, utrobique duo, anterius oblongum obliquum posterius majus, fere rotundatum Oculorum orbitae grandiusculae, ac fere orbiculares; brancluarun rima angusta veluti plicata margo posterior operculorum horridus spinis validis hamatis, truncus inferne planus vestitus cute aculeis exilissimis aspera; reliquum corporis operuim laminis osseis simul junctis figurae rhomboidalis, multo latioribus quam longis in series octo in longum dispositis; diagonalis minor earundem prominens; cauda gradatim attenuata, est laminis osseis carinatis omnino operta; quarum series in longum sunt numero decem. Pinnae pectorales magnae, oblongae octoradiatae; prior radius multo crassior reliquis, apice veluti trunco, tamen sicut et ultima tertia pars lateris exterioris, horrido spinis confertis, longis apice recurvo; reliqui gradatim breviores basi indivisi, deinde bipartiti, et prope apicem multifidi. Pinnae ventrales latae, radiis sex fulcitae, horum prior osseus, indivisus, superficie aspera, reliqui apicem versus multifidi. Pinna dorsalis anterior longa, elevata radiis duodecim praedita, horum prior osseus scaber, apice acuminato reliqui multifidi margo superior hujus pinnae manifeste sinuosus. Altera pinna dorsalis uniradiata; radius iste est osseus compressus, scaber, falciformis, superne apicem versus excavatus; hinc sinus satis amplus, atque profundas, a quo assurgunt spinae haud brevissimae, quarum apex conicus est. Pinna analis multo brevior, ac uonnihil minus elevata pinna dorsali auteriore; prior radius ejusdem osseus simplex, asper, quatuor reliqui versus apicem multifidi. Cum pinna caudalis speciminis hujus piscis, quod adservatur in museo cui praesum sit versus apicem trunca quaenam fuerit ejusdem figura prorsus ignoro: affirmare tamen possum ipsam constare radiis sexdecim, quorum dorsalis, atque ventralis sunt ossei, crassi, compressi, asperi, indivisi reliqui vero basi simplices, deinde multifidi Totum corpus est lutescens maculis, fuscis ac rotundis distinctum pinnae omnes pariter lutesceutes, ac maculatae, sed maculae multo minores sunt.

osseus

Habitat in aquis dulcibus provinciale hrasiliensis quae Divi Pauli appellatur

Iam animadverti hunc Hypostomum dilferre a Guacarai brasiliensium, atque a tribus novis speciebus nuper ab Orbignyo in America inventis potissimum differre numero radiorum prioris pinnae dorsalis; differt ab his et ab Hypostomo etentaculato Agassizii figura radii unici posterioris pinnae dorsalis. lnsuper ab hoc discrepat margine superiore primae pinnae dorsalis, quem rectilineum exhibet figura Spixii accuratissimae descriptioni adjuncta

Mensurae.

Cum specimen a me adhúc descriptum corporis figura fere nihil discrepet ab Hypostomo etentaculato Agassizii, neque integrum sit, idcirco effigiem ejusdem descriptioni non adjunxi.

Pisces, e quibus constat genus linnaeanum Silurorum sunt adeo multi, atque non pauci eorum adeo inter se discriminantur ut jure ac merito Lacepedius judicaverit ipsos in varia, ac diversa genera esse dispertiendos. Horum udum est illud, quod ipse Pimelodum vocavit. G. Cuvierius censuit Pimelodos esse e genere Sílurorum sed referri posse in subgenus dîstinctum, ac peculiare. lstud G. Cuvierius partitus est in vanas secıiones, quurum secunda ab ıpso Pímelodorum vere talium dicta fuit atque in plures partes divisa. Pars secunda complectitur, illos Pimelodos vere tales, qui neque in vomere, neque in palatinis dentes babent, sed tantummodo in intermaxillari, et in maxillaribus. Ipsorum caput galea ossea indivisa obtectum est. ln museo zoologico hujus nostri Lycei magni reperi piscem qui proculdubio duabus bisce notis praeditus est. Cum autem Cuvierius affirmaverit in nullo Pimeloderum, qui iam noti erant has ipsas notas simul unitas reperiri, cumque neque Cuvierius, neque ullus alius ichthiologus, quod sciam, descripserit Pimelodum huic nestre similem, idcirco ipsum verbis adumbrabo.

Figures

Mensurae.